Om middernacht laat ik je achter bij je herinnerde kleine madeliefjes en de Pléiade van Rimbaud. Het moet wel een Pléiade zijn, zoniet had je hem niet in je jas gestopt, veilig voor beschadigende tijd.Andere tijd is er niet sinds ik met de rosière naar huis ging en jij blijft op de barkruk met gif in je hand. In de andere, nutteloos, een pleister voor Jonathan Zimmerman, Duitser, die moet sterven op het strand.
Sommige vrienden zitten in rolstoelen sinds negentienachtenzestig. Ze drinken whisky tegen de sterren op, die veel te jong zijn naar hun smaak. Op elk ding dat in hun ogen schittert ligt een dun laagje roze stof.
De Rolling Stones eten oesters en kaviaar. Het leven is een adembenemende pest. Zie je mij zitten hoesten met twee, met twee halsdoeken om zit ik zonder een woord te lezen in dit boek over jou. Schrijf het maar liever niet mijn lieve leugenaar, mijn biograaf.
HOOCHIEKOOCHIE 
Een mooie tekst Martin. Hij doet me terug verlangen naar die lange – maar kon niet lang genoeg – zo mooie zwart witfilm La maman et la putain… Een film waarin je je nestelt.
Ik lees je blog graag, hij roept herinneringen wakker
goede smaak (wellicht omdat ik er de mijne in terugvind…)
LikeLike