Patje en ik luisteren naar ‘Matamoros Banks’, van Bruce Sringsteen. We proberen een verjaardag te vieren en dat te combineren met een goed radioprogramma maken en veel drinken (cava) en onze zorgen vergeten en vrienden zijn en de emoties, de emoties! We zijn hoe dan ook sublieme mensen, die elkaar ontmoeten op de oever van de Schelde, en praten over champagne en Immanuel Kant en de wereld veroveren met juanitas en margaritas. Old fucking people. Dit toetsenbord is de hel. Patje heeft me een foto gegeven van Cliff Richard, dat was mijn grote held toen ik 10 was en verliefd op juffrouw Marina uit Tongeren. Veel te jong om haar te mogen strelen, om haar te mogen kussen. Handen boven de dekens! Maar Marina heb ik later toch wel toevallig nog eens een keer ontmoet en toen… Like A Rolling Stone…. De beste single die er ooit is gemaakt. Je moet zeggen wat je denkt en de mensen overtuigen van je goede gedachten. Nijinski deed dat al dansend. Dat moet het mooiste zijn: dansen en overtuigen. En daarna gaan slapen zonder verdriet. De emoties krijgen teveel input. Ik moet weer afscheid nemen van Antwerpen met the Lonely Surfer van Jack Nitzsche. Ik wil iedereen bedanken voor het feit dat ze er zijn, Patje, Dédé, Eddy en Rita, Paul en Olga, Didi, Inge, Isabelle en Jan, Jules en Rita, mijn zoon Jesse, Brecht, Bart, Sophie, en door dronkenschap (en oude hersencellen) vergeten vrienden en familieleden. Wie ik vooral wil bedanken is Gerrit, mijn broer en vriend, die geen computer wenst te hebben en dit daarom ook niet kan lezen. Hij heeft me tot tranen toe ontroerd met ongeveer 20 woorden. Overal om me heen droevige ogen en levenslust…
Foto: Patje in het Oerwoud, M.P.
HOOCHIEKOOCHIE 
de ogen hadden voordien nog een gezicht, nu lijken het verfomfaaide wezens, na een zoveelste bombardement, uitgehold, scherven van ongeluk, door yperiet en vieze blikken ontveld
LikeGeliked door 1 persoon