Ryokan, eind 18de eeuw: Ik zit stil te luisteren naar het vallen van de bladeren in mijn eenzame hut. Een leven vol ontzegging. De dingen worden niet langer herinnerd. Mijn mouw is nat van de tranen. Zeer sterk vind ik dat, net zo sterk als sommige werken van Bill Viola. Natuurlijk is zijn mouw nat van de tranen doordat de dingen niet langer herinnerd worden.
HOOCHIEKOOCHIE 
‘Natuurlijk is zijn mouw nat van tranen doordat de dingen niet langer herinnerd worden.’ Zijt ge daar zeker van , monsieur? Ik zou durven zeggen: als hij de tranen nu eens in een of ander recipiënt bewaarde, kan hij dan niet van de tranen een herinnering maken en zo ten allen tijde herinnerd worden aan de in de tranen gestolde herinnering? Of als de tranen nu eens zelf de herinnering zijn? Ik twijfel eraan of de herinnering wegspoelt met de tranen. Ze komen te vaak terug.
LikeLike
een tikfout: het moet zijn: schooLmeester, waarvoor excuses (het zijn de tranen die mijn zicht belemmeren)
LikeLike