Vorige zaterdag heb ik voor de zoveelste keer geld in een automaat gestopt zonder er iets voor terug te krijgen. Dit keer was het drie euro voor drie tramkaartjes. Er zijn geen kaartjes uitgekomen, het geld heb ik ook niet teruggezien, maar we hebben toch de tram genomen, in het zwart dan maar. Ik was nog eens in Antwerpen, waar ik een programma maak voor Radio Centraal. Het is een muziekprogramma en heet Zéro de conduite. Teddy Boy zegt me dat ik veel te braaf ben om een programma te maken met zo’n titel. Hij zal wel gelijk hebben, maar de muziek die ik draai is niet altijd even braaf. (Of was dat vroeger niet: ik draai nogal wat oude blues, soul, country en rock & roll: die rebellen van vroeger zijn nu al lang allemaal aanvaard en maken deel uit van het spektakel; maar moet ik hun muziek daarom afzweren? Ik geloof van niet). Ik denk dat hij me vooral te braaf vindt omdat ik me netjes aan een lijst houd, waaraan dagen voorbereiding vooraf zijn gegaan, want de keuze van de songs en hun volgorde vind ik van groot belang. Misschien moet ik meer improviseren, meer wild te keer gaan en tussen de liedjes de luisteraars uitschelden? En vaak uitroepen dat ik de beste ben van heel Antwerpen, ook al woon ik daar al 14 jaar niet meer en ben ik ook niet de beste. Ik heb me daar in Antwerpen een juweel van een plaatje aangeschaft van Vic Chesnutt, ‘Ghetto Bells’. Zomaar afgaand op mijn intuïtie. De rest van het jaar ga ik het heel vaak beluisteren, en daarna ook nog (als ik tenminste niet doof word). In dit geval had ik geen lijst bij de hand.
HOOCHIEKOOCHIE 