Door al het gedoe in verband met de dood van die verduivelde paus zou je nog gelovig worden. Er wordt over niets anders meer geschreven. De televisie zet ik in ieder geval niet aan: dat is al Johannes Paulus II wat de klok slaat, als er tenminste geen wielerwedstrijden of voetbalmatchen gaande zijn. Voor de rest schijnt er niets meer te gebeuren. Ondanks al die drukte om niets heb ik toch kunnen lezen dat Saul Bellow overleden is. Niet meteen de beste schrijver die ik ooit heb gelezen, maar toch zeker iemand die boven de middelmaat uitsteekt. Humboldt’s Gift zal ik nooit vergeten, onder meer omdat het over Delmore Schwartz gaat (in het boek heet de dichter Von Humboldt Fleisher), en over de dood natuurlijk. Delmore Schwartz’s werk leerde ik dan weer kennen via de hoes van de eerste LP van the Velvet Underground. Het nummer The European Son was opgedragen aan de dichter. Later las ik dat Lou Reed veel had geleerd van Schwartz.
Behalve over de paus is er ook veel te doen over het Judas Evangelie. Vorige week toen ik in de file stond aan de kassa van de Delhaize begon een wildvreemde man die achter mij stond erover. En vandaag las ik zelfs fragmenten van dat Evangelie in de Standaard. Die gnostische tekst spreekt me wel aan. De bijbelse god is eigenlijk slecht en Judas is goed omdat hij Jezus heeft verraden. Als Judas Jezus niet had verraden was de heiland nooit de heiland geworden, want niet aan het kruis gestorven. En dan bevonden zich op dit ogenblik geen miljoenen pelgrims, verblinde uilen eigenlijk, in Rome. Wat vind je trouwens van dit fragment: “Zie op mij neer en hoor mij aan, omdat ik in het lege eenzame land ben” ? Ik hoor er meteen de stem van Bobby Bland bij, vooral als hij zingt “I know how it feels to be a stranger in this unfriendly land” (uit Lead Me On). Ik kon me daar altijd heel goed in herkennen, en nu blijkt dat Judas zich daar ook heel goed in zou kunnen herkennen, als hij nog zou leven. Maar hij is natuurlijk dood. Deze middag, op weg om de neurotische honger te stillen met een aantal muzikale schijfjes, zag ik arbeiders de straat betegelen. Het was lang geleden dat ik er nog bij had stilgestaan hoe belangrijk deze mensen zijn. Zonder hen zouden er geen straten zijn; zonder dergelijke echt werkende mensen zou er bijna niets zijn. Wat betekenen wij dan, wij die geen arbeiders zijn, wij die soms denken dat we veel inzicht hebben en onmisbaar zijn omdat we denken dat we veel weten of omdat we wat woorden aan elkaar kunnen rijgen? Helaas moet ik deze diepgravende overwegingen onderbreken omdat ik me klaar moet maken voor een belangrijk gesprek. Daar buiten wacht iemand op mij, aan wie ik mijn zorgen en mijn angsten kan vertellen. En daarna zien we wel weer.
HOOCHIEKOOCHIE 
ik heb hier enkel van je schrijfsels gelezen, not a bad style 😉
LikeLike