Arne Sierens en Alize Zandwijk hebben me niet teleurgesteld. Ik heb genoten van Meiskes en Jongens. Gelachen heb ik en ik ben ook wel geschrokken van die liefdeloze wereld en dat onderhuids geweld. Ik ben ook geschrokken van Katelijne Damen als jong meiske. Jongen toch, hoe speelt ze het klaar. Ze is kennelijk ook zeer bedreven in het tot scherven herleiden van (waarschijnlijk) dure serviezen. Haar zou ik niet op een feestje durven vragen, zeker niet samen met een kolonel. Niet dat ik ooit een kolonel zou uitnodigen, zeker niet een met een snor. Wat is dat toch met die snorren? Op een gegeven moment hadden alle Beatles snorren. Kijk maar eens naar de hoes van Sergeant Peppers. Maar ik wijk af. Zonder dat ik het doorheb zit ik al bijna in Hongarije. Trouwens, ik bezit niet eens een duur servies… Wat ik hier neerschrijf betekent natuurlijk niet echt veel voor de lezer die Meiskes en jongens niet heeft gezien. Ik wou alleen maar zeggen dat ik nogal opgetogen en gelouterd de KVS heb verlaten. Met dank aan de auteurs en de acteurs. En aan de buschauffeur die me zo snel naar huis voerde. Voor het slapengaan lees ik dan nog wat in Edward Bunkers Hoe word ik misdadiger, een verbluffende autobiografie. En dan gezellig de nacht weer in met Marina Yeah Yeah, omdat het kind een naam moet hebben. In die donkere landschappen van de blues zwoeg ik en zwijg ik tussen de andere benevelde agrariërs.
HOOCHIEKOOCHIE 